Cent ans de Max

Garriga d'Argelièrs

Uèi, auriá 100 ans.

Me manca, mon vièlh amic. Me manca, amb son sorire trufandièr e distinguit, son pas devengut fragil coma sa siloeta. Me manca quora veniá en vesin :

"Silvia, tu que vas en garriga, diga-me, es una annada a banaruts ? Son arribats ? As vist un grand pavon de nuèit ? Me sembla qu’an desaparegut… »

Me manca quora me disiá :

"La florason de las peunas a començat ?" E ièu d’i contar la florason sublima d’aquelas flors de sang al mitan de làpia ont s’espandisson o de li mostrar las darrièras fotòs…

Òc, me manca, son cap penjat, son sorire amusat e amistós, son biais de rire, de parlar del monde,de l’actualitat internacionala puèi de l’arribada de las cigalas…

Aviam encara de projèctes ensems, era talament mai jove que mai d’un jove que ja n’a pus d’enveja.

Per son centenari, se'n debanan de causas, de peças de teatre, d’edicions, de…

Mas lo grand autor demòra l’amic preciós, grandit dins la meteissa garriga salvatja nòrd-montpelhierenca. L’amic qu’auriá poscut èstre mon grand, mon grand pastre dins las meteissas garrigas, mon grand qu’aviá, el tanben, quasi 100 ans quora partiguèt.

A la prima, quand arriban lo prega-dièu e lo cigalon, la Tarente e la peuna, vos o fai totjorn saupre, d’un sorire al cèl, Max…

http://www.max-rouquette.org