E al mitan d'aquel grand neblum de nèu, una traucada de solelh sus lo cròs dau país.
Amont, la tèrra es aspre per los òmes. Pas de blat, mas una riquesa, de bòi.
Agachi la combareda e pensi a mon grand qu'a davalat (e pojat !) mantun còp, a pè, lo desnivèl de mil dos cent mètres de la cima a Valleraugue, amb sa carreta de fusta.
2 commentaires:
Quin astre los que pòdon contemplar aquò cada jorn...
Aimi pregundament aquela montanha de mos aujols, mas l'ivern es aspre aval...
Enregistrer un commentaire