Los dos jorns passats, ai condusit sus de pichòtas rotas. I aviá una espelida de parpalhons qu'èran tardièrs sufís que lo temps foguèt poirit.
Consí faire per ne pas tugar ? Impossible de passar aquel parpalhejament sens ne matar amb la veitura.
A cada mòrt, lo ventre me doliá, mon còr montava a las labras... ai alentit e balhat mant d'un còp de volant (quora i aviá degús !) mas ai fach, coma tot lo monde, un vertadièr chaple.
Seguissiái d'un uèlh ansiòs lo balet imprevisible dels parpalhons a l'entorn de la rota, sospirant quora s'envolàvan cap a la garriga, retenent mon buf quora s'escampàvan sus la veitura.
Pam ! Un parpalhon jaune, un agach detràs e lo vesi, coma una fuèlha mòrta, tombar delicadament sus lo betum, graciòs fins a la fin. N'i a de pertot qu'estelan lo negre de l'asfalt de tacas de jaune, d'irange, de negre e de blanc, tèunes causas vuèjas de vida, lèu desaparegudas...
Un bruch fòrt que me trauca lo còr, ai tustat aqueste còp, cresi qu'ai "agut" un escarabat, benlèu una cetònia o una curapera ?
Aquò gastèt un pauc mas jornadas, pasmens plan partidas.
E encara, ai pas vist d'eiriç, ni de faïna, ni de colòbra, ni de grapaud, ni d'aucèlon sus las rotas, victimas ordinàrias de nòstres desplaçaments.
De murtres talament aisits, talament banalisats que deguns se fa pas de laguis per aquestas mòrts invesiblas e tan nombrosas. Pasmens, son de mòrts. Pasmens sèm de tugaires quitament s'es "involontari"... Mas anam sens agachar l'umil, lo mai pichon, sacrificant tot a las nòstras tòcas estèrlas.
Me fa (tròp) soscar : consí prene los camins de vida sens "dégâts collatéraux" ?
Sovent soi pas fièra d'estre d'aquela raça que se ditz umana.
E uèi, ai deissat la veitura. Uèi solament...
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire