Coma una enveja de partejar l'emocion en rendant omenatge a una femna qu'ai aimada...amb une pensada particulara per los qu'èran als "Rencontres du Galeison"" justament consagrats a la Vièlha.
Hélène èra una Vièlha que portava la lenga, la dança, lo cant e la memòria... una dòna e un peçan de la nòstra istòria.
La coneissiatz pas. Mas benlèu ne coneissiatz una, coma ela, escapada del temps ancian de las nòstras montanhas.
Hélène èra nascuda sus lo Mont-Losera.
S'i èra maridada e demorava dempuèi mai de seissante ans, dins lo vilaret d'Oltet.
Aviá fach dos dròlles sens tròp s'arrestar de trabalhar durament per l'ostal e la bòria. Fasiá lo pan dins lo forn comunal e la bugada dins lo riusset del villatge e son paure còs n'èra tot plegat.
Dins la coisina de la bòria, fasiá lo melhor dels formatges, e son burre e sarrava la crèma per lo cafè dels vistalhaires.
Amb lo despart de las darrièras vacas, l'arma de l'ostal s'èra ja un pauc estavanida.
L'an passat, lo chin es mòrt, los gats e las galinas an desapareguts e las portas de la conilhièra demorèron dubertas. Tot aquò anonçava la partença de l'ostalièira.
Hélène es partida a la fin del mes d'agost, al paradís dels dansaires de borrèia que ne parlava qu'amb lo rire.
A deissat Gustou, son marit, e sos dos vièlhs filhs dins l'ostal al relòtge arrestat, sens son sorire e son biais tendre e ferm de tot menar, assetada al canton de la fenèstra, jos la Santa Vergeta encaselada de cauquilhatges.
D'aquí, malgrat la dolor, podiá susvelhar la cort e lo jardin, lo fornèl amb l'ola de sopa per los tres repais e lo café prèst a tot ora e tengut caud.
A son entorn, lo mond s'amolonava encara per qualques vespradas, per lo cafeton del matin e lo del vèspre, un pauc mens nombrós d'annada en annada.
(Velhada en çò d'Hélène)
Adieu Hélène !
E qu'aiçamont vos siague balhada una esquina tota nòva per tornar dansar e cantar las borréias que vos regalàvan...
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire